واکسن

یک مرضی هست که مردان ایرانی بی بروبرگرد به طور خفیف، متوسط تا حاد به آن گرفتارند و دلم می خواست یک واکسنی باشد مخصوص پسربچه ها که در کودکی به آنها تزریق کنیم، که گرفتار آن میکروبی که رمانیسیسمشان را می کشد نشوند! چراکه به مادرها امیدی نیست که دست کم نسل بعد را بهتر تربیت کنند.

و نمی دانم چرا این دکترها اینهمه دارو می سازند برای افزایش میل جنسی و هزار درمان برای طولانی شدن زمان... و ... اما یک دارو برای افزایش رمانتیسیسم و دوام یافتنش در سال های متمادی پس از ازدواج نمی سازند.

یک دارویی که وادارشان کند هر روز از ظاهر همسرشان تعریف کنند حتی اگر چاق و بدهیکل و زشت باشد، یا سال های زیادی از ازدواجشان گذشته و بانو پیر شده باشد (حالا بگذریم که اگر بانوی محترم حور و پری هم باشد و در اوج جوانی و زیبایی تعریف نمی شنود!).

گاهی با یک سینی صبحانه در دست وارد اتاق خواب شوند. از این دارلینگ ها و هانی ها که اینجا مردان همسرانشان را صدا می کنند استفاده کنند. هر روز بگویند که دوستش دارند، تاکید می کنم اینکه اول ازدواج یک بار گفته اند اصلاً کفایت نمی کند!

برای مناسبت ها هدایای باارزش تهیه کنند (هدیه یا باید ارش معنوی بالای داشته باشد یا مادی بالا در مقایسه با سطح مالی مرد). آهان اول مناسبت را فراموش نکنند! یک کمی بیشتر وقت بگذارند برای مناسبتی که در راه است. به سالگرد ازدواج، تولد، متولد شدن اولین کودک و ... به عنوان یک مناسبتی که باید یک طوری از شرش خلاص شوند که دعوا درست نشود نگاه نکنند (اینجا همان نقطه عطف در اثبات مرگ رمانتیسیسم است!) و از اولین ادوکلن فروشی یا سوپر محل یا... در اوج رمانتیسیمشان هدیه تهیه نکنند و مثلاً گاهی به عنوان هدیه یا از آن بهتر روی هدیه !!!!! بلیط بگیرند برای یک سفر یا ده ها راه حل دیگر که برای رسیدن به آنها تنها باید چند بیت اضافه تر از همیشه از مغزشان مایه بگذارند.

از همه اینها مهمتر.... موقع عکس گرفتن دور گردن بانویشان دست بیندازند و عین رباط آن وسط نایستند.

پانوشت یک: ده ها مورد عمومی مهم دیگر هم هست که همگی به آن واقفند! مستقل از تمام موارد شخصی که می تواند تنها میان دو نفر خاص حاکم باشد.

پانوشت دو: به لیبل توجه کنید، لیبل اجتماعی خورده نه شخصی.

اینجا هم می توانید کامنت بگذارید.