زندگی های پیازی

زندگی های ایرانی بی شباهت به پیاز نیست.
خوشرنگ و لعابی خارجی  اش را نظاره گری و درخشش سفیدی  و آرامش صورتی رنگش دلبرانه خودنمایی می کند.
وقتی با خانواده ای پیمان صمیمیت امضا کردی و لایه نخستینش پیش رویت رنگ باخت، سوزش نامحسوسی بر چشمانت سنگینی می کند. وقتی به صفحات بعدی آن پیمان صمیمانه رسیدی و به لایه های داخلی تر وارد شدی، اشک هایت ناخواسته سرازیر می شوند و اگر بنا بر شرایط مقتضی به داخلی ترین لایه ها نفوذ کردی هق هق گریه سر خواهی داد، سردرد کم نظیری که ناشی از آن سوزش بی وقفه است جسمت را می آزارد و حکایات درون آن لایه های پیازی بر روحت  سمباده می کشد.
اینجاست که پیاز زندگیت را برمی داری، سرت را درون تودرتویش فرو می کنی، عطر پیازت را به درون ریه هایت می سپاری بی آنکه دیدگان اشک بارت همراهیت کنند.،