آینه ای برای نمایش شخصیت
اصولاً آینه چیز خوبی است. می ایستیم در برابرش. چشم می دوزیم به صورتمان و بی رحمانه تحلیلش می کنیم. اگر دندان بی نوایمان، چند میلیمتر از خط صاف انحراف پیدا کرده باشد، هر روز به آن نگاه می کنیم و می خواهیم که برگردد به مسیر مابقی دندانهایمان. اگر جوشی روی صورتمان باشد، می خواهیم که نباشد و غبطه می خوریم به آنان که جوش روی صورتشان نیست و گاهی می افتیم به جان جوش بینوا و مهلت نمی دهیم به منافذمان که خود دفع شر کنند و خود چرک ها را بیرون می کشیم! چرا که می خواهیم ناصافی و ناپاکی در اسرع وقت محو شود.
اما آینه ای برای نمایش شخصیتمان موجود نیست. شاید اگر هم بود، شجاعتی برای قرار گرفتن در برابرش موجود نبود و کسی برای دفع ناصافی و ناپاکی شخصیتی تلاشی نمی کند. سال ها زندگی می کنیم بی آنکه خود را بشانسیم.
کودکیم، نوجوان و جوان و بالغ می شویم و پیر و گاهی خصلتی را تمام عمر یدک می کشیم و از حضورش بی اطلاعیم.
نمی دانیم ترسو هستیم، گمان می کنیم ارتفاع ترسناک است و نمی توانیم بگوییم ارتفاع برای من ترسناک است.
نمی دانیم بی احتیاطیم و به گمان خود شجاعیم.
می گوییم تو به من توهین می کنی و نمی دانیم که شاید زودرنجیم و بدبین.
مردم را دوست نداریم و مشکل را در مردم می بینیم و نمی دانیم این خودمان هستیم که دوستش نداریم.
دنیا را مملو از فسق و فجور می بینیم و همگان را مستحق می دانیم که راهی جهنم شوند و آنچه نمی بینیم ذهن تنگمان است.
عوامل و خصلت ها را نمی شناسیم. نمی توانیم به آسانی کارنامه تربیتی والدینمان را که در وجودمان به یادگار مانده است، بررسی کنیم و خود را بشناسیم. یعنی ظرفیتش را نداریم.
اگر روزی هم متوجه رفتار اشتباه خود شویم، خالق و والد و جامعه و زمین و زمان را مقصر می دانیم و خود منفعل و بی تقصیر و ستمکش گوشه ای می ایستیم و تلاشی برای بهبود شرایتمان نمی کنیم.
خلاصه کلام، در جهل زندگی می کنیم و می میریم. جهلمان نسل توسعه یافته جهل مرکب است و نه تنها نمی دانیم که نمی دانیم بلکه خود را هم علامه دهر می دانیم و دیگران را هم با محک ناصاف خود به قضاوت می نشینیم!
روانشناسان می گویند، باهوش ترین افراد از زمانی که متوجه اشتباه خود می شوند برای اصلاح رفتار نادرست، حداقل پنجاه بار اشتباه می کنند.
و من جامعه ای را می بینم که در آن کسی حتی متوجه اشتباهاتش نمی شود و دریغ که هرگز به نقطه شروع هم نمی رسند.
اینجا هم می توانید کامنت بگذارید.
اما آینه ای برای نمایش شخصیتمان موجود نیست. شاید اگر هم بود، شجاعتی برای قرار گرفتن در برابرش موجود نبود و کسی برای دفع ناصافی و ناپاکی شخصیتی تلاشی نمی کند. سال ها زندگی می کنیم بی آنکه خود را بشانسیم.
کودکیم، نوجوان و جوان و بالغ می شویم و پیر و گاهی خصلتی را تمام عمر یدک می کشیم و از حضورش بی اطلاعیم.
نمی دانیم ترسو هستیم، گمان می کنیم ارتفاع ترسناک است و نمی توانیم بگوییم ارتفاع برای من ترسناک است.
نمی دانیم بی احتیاطیم و به گمان خود شجاعیم.
می گوییم تو به من توهین می کنی و نمی دانیم که شاید زودرنجیم و بدبین.
مردم را دوست نداریم و مشکل را در مردم می بینیم و نمی دانیم این خودمان هستیم که دوستش نداریم.
دنیا را مملو از فسق و فجور می بینیم و همگان را مستحق می دانیم که راهی جهنم شوند و آنچه نمی بینیم ذهن تنگمان است.
عوامل و خصلت ها را نمی شناسیم. نمی توانیم به آسانی کارنامه تربیتی والدینمان را که در وجودمان به یادگار مانده است، بررسی کنیم و خود را بشناسیم. یعنی ظرفیتش را نداریم.
اگر روزی هم متوجه رفتار اشتباه خود شویم، خالق و والد و جامعه و زمین و زمان را مقصر می دانیم و خود منفعل و بی تقصیر و ستمکش گوشه ای می ایستیم و تلاشی برای بهبود شرایتمان نمی کنیم.
خلاصه کلام، در جهل زندگی می کنیم و می میریم. جهلمان نسل توسعه یافته جهل مرکب است و نه تنها نمی دانیم که نمی دانیم بلکه خود را هم علامه دهر می دانیم و دیگران را هم با محک ناصاف خود به قضاوت می نشینیم!
روانشناسان می گویند، باهوش ترین افراد از زمانی که متوجه اشتباه خود می شوند برای اصلاح رفتار نادرست، حداقل پنجاه بار اشتباه می کنند.
و من جامعه ای را می بینم که در آن کسی حتی متوجه اشتباهاتش نمی شود و دریغ که هرگز به نقطه شروع هم نمی رسند.
اینجا هم می توانید کامنت بگذارید.
پستها
|