قهر اشتیاق

وقتی ناغافل، پایت را می گذاری لای کلاف سردرگم روزمرگی، آنچنان بندبند نخ هایش پاهایت را به بند می کشند، که روزها باید بی جهت لابلای نخ ها عمر گرانمایه را تباه کنی، شاید رها شوی.

در این میانه اشتیاق نوشتن، ضربان نبضش را پیوسته می نوازد و در آخر آن نیز رو به خاموشی می رود.

بعد تنها یک خاطره می ماند که وبلاگی بود و دوستان وبلاگی و مصرعی که می گفت:
یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم


پانوشت: به مجرد آنکه بتوانم تنها یک انگشتم را رها کنم از میانه نخ ها با همان کورسوی به جا مانده خواهم نوشت.
از تمام کسانی که احوالپرسی کردند در این مدت و از همه دوستان مهربانی که تبریک تولد فرستادند برای هوچهرم تشکر می کنم.


اینجا هم می توانید کامنت بگذارید.