رستم
ازدواج مثل زندان است. وارد که می شوی کلیدش را گم می کنی و
از آن به بعد هم به دنبال کلید گمشده می گردی
چند نوع ازدواج داریم:
یک دسته آنهایی که نسبت به هم عشق واقعی دارند، ارزش یکدیگر را می دانند و در هر شرایطی کنار هم می مانند.
یک دسته هستند که نسبت به هم بی تفاوتند و کاری به یکدیگر ندارند، زندگیشان از روی عادت است تا علاقه.
دسته دیگر با خشم و نفرت کنار یکدیگر زندگی می کنند و کاری ندارند جز زجر دادن دیگری.
از دید او بزرگ ترین گناه ما این بود که نتوانسته بودیم کاملاً جذب تمدن غرب شویم. برای او آزادی، رها کردن تمامی گذشته بود و نمی توانست ما را، مرا هم که هنوز به گذشته ام گره خورده بودم درک کند و ببخشد. می گفت نباید می آمدی حالا که آمده ای باید گذشته را فراموش کنی. او حس غربت مرا درک نمی کرد. درک نکردن او را می توانستم بفهمم، اما تحقیرش را نمی توانستم. وجودش برایم سردرگمی عذاب آوری بود(گوشه هایی از نوشتار یک مادر مهاجر درباره دخترش).
ما مثل حیوانات دریایی از آب بیرون افتاده می شویم. به زندگی در خشکی خودمان را عادت می دهیم، اگرچه دیگر بدنمان با آب دریا سازگار نیست، اما ریشه هایمان هنوز در آب است و از آن تغذیه می کند. اگر آب خشک شود ما نیز خشک می شویم. پایمان را که در آب می گذاریم، طاقت سرمای آن را نداریم، آن را که پس می کشیم طاقت آفتاب را هم نمی آوریم. یاد خنکی مطبوع آب ذهنمان را مشغول می کند و به این ترتیب نیمی از زندگی مان را در این بازی نیمه کاره و دوطرفه از دست می دهیم (بخشی دیگر از نوشته های همان مادر).
متن بالا چند سطر از کتاب چه کسی باور می کند، رستم نوشته" روح انگیز شریفیان" می باشد. این کتاب، به عنوان برترین رمان سال 1382 برگزیده شد. این روزها بازار مهاجرت در ایران داغ داغ است. خواندن این کتاب را به تمام کسانی که قصد مهاجرت از ایران را دارند و یا پیش از این مهاجرت کرده اند، توصیه می کنم. بهترین راه مواجه شدن با مشکلات این است که در برابرشان غافلگیر نشویم.
پانوشت: اکانت فیس بوک من هک شده است. به کوری چشم همان دشمن یا دشمنان عزیزی که زحمت هک کردنش را کشیده اند، چون پیش از این وبلاگ را در RSS فیس بوک ثبت کرده بودم، همچنان قادر به برقراری ارتباط با دوستانم هستم و در همین جا به اطلاع همگان می رسانم به زودی مجدداً در فیس بوک به دیدارتان می آیم.
چند نوع ازدواج داریم:
یک دسته آنهایی که نسبت به هم عشق واقعی دارند، ارزش یکدیگر را می دانند و در هر شرایطی کنار هم می مانند.
یک دسته هستند که نسبت به هم بی تفاوتند و کاری به یکدیگر ندارند، زندگیشان از روی عادت است تا علاقه.
دسته دیگر با خشم و نفرت کنار یکدیگر زندگی می کنند و کاری ندارند جز زجر دادن دیگری.
از دید او بزرگ ترین گناه ما این بود که نتوانسته بودیم کاملاً جذب تمدن غرب شویم. برای او آزادی، رها کردن تمامی گذشته بود و نمی توانست ما را، مرا هم که هنوز به گذشته ام گره خورده بودم درک کند و ببخشد. می گفت نباید می آمدی حالا که آمده ای باید گذشته را فراموش کنی. او حس غربت مرا درک نمی کرد. درک نکردن او را می توانستم بفهمم، اما تحقیرش را نمی توانستم. وجودش برایم سردرگمی عذاب آوری بود(گوشه هایی از نوشتار یک مادر مهاجر درباره دخترش).
ما مثل حیوانات دریایی از آب بیرون افتاده می شویم. به زندگی در خشکی خودمان را عادت می دهیم، اگرچه دیگر بدنمان با آب دریا سازگار نیست، اما ریشه هایمان هنوز در آب است و از آن تغذیه می کند. اگر آب خشک شود ما نیز خشک می شویم. پایمان را که در آب می گذاریم، طاقت سرمای آن را نداریم، آن را که پس می کشیم طاقت آفتاب را هم نمی آوریم. یاد خنکی مطبوع آب ذهنمان را مشغول می کند و به این ترتیب نیمی از زندگی مان را در این بازی نیمه کاره و دوطرفه از دست می دهیم (بخشی دیگر از نوشته های همان مادر).
متن بالا چند سطر از کتاب چه کسی باور می کند، رستم نوشته" روح انگیز شریفیان" می باشد. این کتاب، به عنوان برترین رمان سال 1382 برگزیده شد. این روزها بازار مهاجرت در ایران داغ داغ است. خواندن این کتاب را به تمام کسانی که قصد مهاجرت از ایران را دارند و یا پیش از این مهاجرت کرده اند، توصیه می کنم. بهترین راه مواجه شدن با مشکلات این است که در برابرشان غافلگیر نشویم.
پانوشت: اکانت فیس بوک من هک شده است. به کوری چشم همان دشمن یا دشمنان عزیزی که زحمت هک کردنش را کشیده اند، چون پیش از این وبلاگ را در RSS فیس بوک ثبت کرده بودم، همچنان قادر به برقراری ارتباط با دوستانم هستم و در همین جا به اطلاع همگان می رسانم به زودی مجدداً در فیس بوک به دیدارتان می آیم.
پستها
|