وقتی که تبدیل به یک قلم سرگردان شدم

عالم وبلاگ نویسی هم مثل هر دنیایی امراض مخصوص به خود دارد. در دنیای واقعی آنفوانزای باغ وحشی داریم (آنفوانزا + نام حیوان دلخواه)، طاعون داشتیم و وبا و غیره. در دنیای مجازی هم یبوست داریم و اسهال داریم و تب داریم و غیره. احتمالاً روند رشد بیماری های دنیای حقیقی بدین گونه بوده است که ابتدا اسهال و استفراغ ایجاد شد و بعد پیشرفت کردند و وبا بدست آمد. تب حضور داشت و ترکیب تمام اینها آنفولانزا را ایجاد کردند.

دنیای وبلاگ نویسی، دنیای جدیدی است که به نظر می رسد امراضش در حال طی نمودن همان روند هستند و به احتمال قریب به یقین باید چشم انتظار امراض دیگر وبلاگی نیز باشیم.

ملت، تب وبلاگ نویسی می گیرند، بعد اسهال می گیرند و مدام می نویسند و می نویسند، بعد آنقدر در این دنیای مجازی پرسه می زنند که به حالت تهوع و استفراغ دچار می شوند. گاهی یبوست می گیرند و مسهل ها تنها فشار را بیشتر می کنند و مطالبی ایجاد می کنند که به بخش سانسور تعلق دارند و قابلیت نوشتن ندارند و دل درد را شدیدتر می کنند. وقتی هم که مطالب شروع به خارج شدن می کنند بیات شده اند و باید فایل های وردش (word) را به زباله دان ریخت! (حالا اگر دلتان می خواهد مطالب بیات دنیای مجازی را با همان بخش بیات دنیای حقیقی مقایسه کنید مختارید!)

اما از تمام امراض فوق بدتر، مرضی است که پایش را در کفش دنیای واقعی فرو کرده و آنجا را نیز متلاطم نموده است. نمی دانم تا به حال شما نیز به چنین مرضی گرفتار شده اید یا خیر. اما برای اینجانب دنیای واقعی تبدیل به بخشی از دنیای مجازی شده و هر پدیده ای که رخ می دهد تنها به نوشتنش می اندیشم. در خواب و بیداری می نویسم و می نویسم. می خندم، خنده ام را با جملات در ذهنم توصیف می کنم، عشق می ورزم، می میرم، خواب می بینم و.... در ذهنم می نویسم که عشق ورزیده ام، مرده ام و خواب دیده ام. وقتی اسهال وبلاگی شدت می یابد، این بیماری نیز بیشتر عود می کند.

آنقدر نوشتن برایم لذت و آرامش به دنبال دارد که می ترسم به دنیای مجازی مهاجرت کنم. آنگاه دیگر نمی دانم کدام دنیا حقیقی و کدامیک مجازی است. حتی نگرانم که فراموش کنم کدام دنیا ابتدا حقیقی بوده و کدام مجازی.


پانوشت: در حال اسباب کشی هستیم. با توجه به مطالب فوق که نوشتم، تلاش می کنم تا در همین شرایط سخت باز هم بنویسم