دنیای مجازی مجازی من

آری مجازی است.
این خانه مجازی است.
از آن زندگی با تار و پودهای شادی و غم، تنها تارهای شادمان را به تصویر کشیده ایم. کجاست آن پودهای غمناکمان؟ تا کی می توانیم با تار و بدون پود ببافیم و ببافیم و خانه های وبلاگی بنا کنیم؟
چرا نمی پذیریم؛
بی غم، شادی معنا ندارد،
بی غم، شادی ارزش ندارد،
بی غم، شادی مایه دلزدگی است.
اینجا تارهایمان را می تنیم و پودهایمان به دور خودمان تنیده می شود. محبوس پودهایمان می شویم و شاید روزی خانه تارهایمان با نسیمی به باد رود.


پانوشت: دوستان عزیزی که لطف می کنید و برای پست های من پیغام می گذارید: اسم هایی که تایپ می کنید، برایم به درستی نمایش داده نمی شود. اگر لطف کنید و حتماً وب ساییتتان را درج و یا نامتان را انگلیسی تایپ کنید، ممنون می شوم (در حال حاضر چند کامنت مجهول الهویه هستند).