مدیریت بهتر بر رفتار با کودک
برای آنکه مدیریت بهتری بر رفتار با کودک داشته باشیم، چند نکته از نکات کلاس دکتر فیروزی را می نویسم.
1. بچه ها تغییرات آنی را نمی توانند تحمل کنند؛ به تدریج باید آمادگی بدهیم. برای مثال یک ساعت قبل از خواب به کودک اعلام می کنیم که باید یک ساعت دیگر بخوابد و یک ربع یک ربع با نشان دادن محلی که عقربه دقیقه شمار می رسد به او آمادگی می دهیم.
2. باید قوانین فرمان دادن به کودکان را بیاموزیم:
یک: از کلمات کلی استفاده نمی کنیم.
نمی گوییم مواظب باش، می گوییم دستتو به نرده ها بگیر نیفتی.
دو: از جملات سوالی استفاده نمی کنیم.
نمی گوییم علی می ری برام آب بیاری؟ می گوییم علی جان لطفاً برام آب بیار.
سه: پشت سر هم فرمان نمی دهیم.
3. برای کودک دلیل و منطق و برهان نمی آوریم (کودک زیر هفت سال). اگر هم می آوریم پیش از جمله امری ما باید باشد.
4. برای کودک حق انتخاب می گذاریم اما نه میان بیست گزینه، میان دو گزینه.
مثال: کودک حاضر به پوشیدن لباسش نیست. نمی گوییم عزیزم میای لباستو بپوشی؟ می گوییم عزیزم دامن صورتیتو می پوشی یا شلوار لیتو؟ (مثال از منبع اینجانب است، ارتباطی به کلاس دکتر فیروزی ندارد)
5. برای شنیدن حرف های کودک که پیشتر در اینجا در بابش نوشته بودم، بدین ترتیب عمل می کنیم:
به چشم هایش نگاه می کنیم و همزمان سکوت می کنیم.
تایید نمی کنیم و رد هم نمی کنیم و "اوهوم" نهایت کلمه ای است که استفاده می کنیم، تنها دامان امنی فراهم می کنیم تا بتواند به آسانی حرف هایش را بازگو کند.
6. برای کودک قوانین تشویقی تعریف می کنیم (که مفصلاً در قسمت بعد در بابش خواهم نوشت).
ما یک سری خواسته از کودک داریم و کودک یک سری خواسته از ما دارد. بر این اساس قوانین را پایه ریزی می کنیم.
این قانون که "قانون استیکرها" نام دارد، در عمل پایه تربیت کودک تا بزرگسالی را می سازد.
برای خواندن مابقی قسمت ها می توانید به بخش تربیت کودک در قسمت عناوین مراجعه کنید.
اینجا هم می توانید کامنت بگذارید.
1. بچه ها تغییرات آنی را نمی توانند تحمل کنند؛ به تدریج باید آمادگی بدهیم. برای مثال یک ساعت قبل از خواب به کودک اعلام می کنیم که باید یک ساعت دیگر بخوابد و یک ربع یک ربع با نشان دادن محلی که عقربه دقیقه شمار می رسد به او آمادگی می دهیم.
2. باید قوانین فرمان دادن به کودکان را بیاموزیم:
یک: از کلمات کلی استفاده نمی کنیم.
نمی گوییم مواظب باش، می گوییم دستتو به نرده ها بگیر نیفتی.
دو: از جملات سوالی استفاده نمی کنیم.
نمی گوییم علی می ری برام آب بیاری؟ می گوییم علی جان لطفاً برام آب بیار.
سه: پشت سر هم فرمان نمی دهیم.
3. برای کودک دلیل و منطق و برهان نمی آوریم (کودک زیر هفت سال). اگر هم می آوریم پیش از جمله امری ما باید باشد.
4. برای کودک حق انتخاب می گذاریم اما نه میان بیست گزینه، میان دو گزینه.
مثال: کودک حاضر به پوشیدن لباسش نیست. نمی گوییم عزیزم میای لباستو بپوشی؟ می گوییم عزیزم دامن صورتیتو می پوشی یا شلوار لیتو؟ (مثال از منبع اینجانب است، ارتباطی به کلاس دکتر فیروزی ندارد)
5. برای شنیدن حرف های کودک که پیشتر در اینجا در بابش نوشته بودم، بدین ترتیب عمل می کنیم:
به چشم هایش نگاه می کنیم و همزمان سکوت می کنیم.
تایید نمی کنیم و رد هم نمی کنیم و "اوهوم" نهایت کلمه ای است که استفاده می کنیم، تنها دامان امنی فراهم می کنیم تا بتواند به آسانی حرف هایش را بازگو کند.
6. برای کودک قوانین تشویقی تعریف می کنیم (که مفصلاً در قسمت بعد در بابش خواهم نوشت).
ما یک سری خواسته از کودک داریم و کودک یک سری خواسته از ما دارد. بر این اساس قوانین را پایه ریزی می کنیم.
این قانون که "قانون استیکرها" نام دارد، در عمل پایه تربیت کودک تا بزرگسالی را می سازد.
برای خواندن مابقی قسمت ها می توانید به بخش تربیت کودک در قسمت عناوین مراجعه کنید.
اینجا هم می توانید کامنت بگذارید.
پستها
|